Neyin var sorusuna

Yüzüme gülen, arkamdan vuran, Dostlarım var.
Demektense...
Kimsem yok.
Demeyi tercih ederim.

Ki ben çok küçük yaşlarda öğrendim ayakta durmayı.

zorla hayatıma giren insanlar,
hayatımı alt üst ettikten sonra hiç bir şey olmamış gibi çekip gitti benim.
Aslında kendime söyleyemeyecek kadar çok severdim onları,
güvenirdim, inanırdım.
Oysa en zor zamanlarında yanlarında olmuşluklarım da vardı.
onlarda olurdu yanımda, menfaatleri doğrultusunda..
Neyse iyi kötü yardım etmek için uğraşırdım.
Elimden geldiğince çabalarımla,
Hatalar yaparlardı.
Üzülürdüm, ağlardım.
Babamın kızıyım işte hemen kızar, çabuk unuturdum.
Fazla umursamazdım, yanlışları affetmeyi büyüklük değil, dostluk sayardım.
Ne oldu ?
Söylesenize ne oldu ?
Her giden bir kez daha sıçmadı mı?
Ağzıma.
Her sevdiğim bir kez daha almadı mı masumiyetimi?
kullanmadı mı?
İnsanlığımı,
Bir gece anladım ve hepsinden aynı anda vazgeçtim.
 Siktir et dedim.
bir kutu peçeteyi bitirdim ağlayarak.
Yalnız gelmedim mi Dünya'ya dedim.
Sonra;
Siktir et kime ağlıyorsun ki neye dedim.
dediğim kadar kolay edemesem  de...
Vazgeçtim güvenmekten.
Ve iki kez düşüneceğim birine kardeşim derken.

Emina TEKE